کد مطلب:119203 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:145
در این سخن علت اصرار خویش را در امر حكومت بر مردم بیان می كند و صفات یك پیشوای دادگر را تشریح می نماید: [صفحه 126] ای روح های پر اختلاف! و ای قلب های پراكنده! شما كه بدن هایتان حاضر و عقل هایتان پنهان است! من شما را به سوی حق می كشانم، ولی همچون گوسفندانی كه از غرش شیر فرار كنند می گریزید! هیهات كه من با كمك شما بتوانم تاریكی را از چهره ی عدالت بزدایم یا كجی حق را راست نمایم. پروردگارا! تو می دانی آنچه ما انجام دادیم نه برای این بود كه ملك و سلطنتی به دست آوریم و نه برای اینكه از متاع پست دنیا چیزی تهیه كنیم، بلكه به خاطر این بود كه نشانه های از بین رفته دینت را بازگردانیم و صلح و مسالمت را در شهرهایت آشكار سازیم تا بندگان ستمدیده ات در ایمنی قرار گیرند و قوانین و مقرراتی كه به دست فراموشی سپرده شده اند بار دیگر عملی گردند. بار خدایا! من نخستین كسی هستم كه به سوی تو بازگشته و ندای تو را شنیده و پاسخ گفته ام. هیچ كس جز پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم در نماز بر من سبقت نگرفت (و نخستین نمازگزار در اسلام بعد از او من هستم). شما می دانید آن كس كه بر نوامیس، خونها، غنایم، احكام و امامت مسلمانان حكومت می كند، نباید بخیل باشد تا در جمع آوری اموال آنان برای خویش حرص ورزد. و نباید جاهل و نادان باشد، كه با جهلش آنان را گمراه كند و نه جفاكار تا پیوندهای آنان را از هم بگسلد و به نیازهای ایشان پاسخ نگوید و نه ستمكار كه در اموال و ثروت آنان حیف و میل نماید و گروهی را بر گروه دیگر مقدم دارد و نه رشوه گیر در قضاوت تا حقوق را از بین ببرد و در رساندن حق به صاحبانش كوتاهی ورزد و نه آن كس كه سنت پیامبر را تعطیل كند و بدین سبب امت را به هلاكت بیفكند (اینها هیچ كدام لایق مقام ولایت و سرپرستی مسلمانان نیستند).
(خطبه صد و سی و یكم)
صفحه 126.